Van mijn vader kreeg ik eens een setje van 2 porseleinen maskers toen hij terug kwam van een congresreis. Hij vertelde erbij dat hij moeite had met kiezen tussen de twee en dat dat ook niet nodig bleek toen de verkoper vertelde dat het een set was. Het ene masker heeft een lachend gezicht en de andere een verdrietige: mijn vader vond beide heel goed bij mij passen, vooral samen, als twee uitersten.
Na deze twee exemplaren heb ik nog meer maskers gekocht en gekregen, van Venetiaans tot Afrikaans, en ze hangen allemaal in ons huis. Ik voel me tot ze aangetrokken of misschien beter gezegd, met ze verwand. Ze verbeelden een deel van mij, vroeger een wezenlijk deel, ik kon niet zonder, had ze nodig en had ontzettend veel last van ze. Nu staan ze voor wie ik ben en hoe ik ze kan gebruiken, ik heb ze niet meer altijd nodig.
Ik herinner me nog goed dat ik als tiener huilend op de bank zet, mijn ouders tegenover me, ik moet een jaar of 16 zijn geweest. Snikkend vertelde ik dat ik het zo moeilijk vond dat ik op elke plek iemand anders leek te zijn, dat ik overal waar ik kwam een ander masker opzette, en dat ik daardoor het gevoel had helemaal nergens echt mezelf te kunnen zijn. Ik voeg daar nu aan toe dat ik eigenlijk ook niet wist wie ik was, wie er achter die maskers zat, zo waren die maskers met mij verweven.
Ondanks dat ik pas bijna 20 jaar later zou ontdekken dat maskeren veel gedaan wordt door vrouwen met autisme en dat het onderdeel van mijn overlevingsstrategie was geweest, leerde ik tijdens die 20 jaar mijn maskers al geregeld af te zetten. En ik leerde ook steeds beter wie er achter die maskers zat. Daarbij ontdekte ik dat het gebruik van maskers ook heel handig kan zijn, ter bescherming, om mee te kunnen, om te kunnen gaan met een situatie die niet de mijne was maar waar ik toch in was beland.
Teveel maskeren is zeker niet goed, en veel voornamelijk vrouwen gaan er uiteindelijk aan onderdoor als ze teveel weggaan van de persoon die achter het masker of de maskers zit. Het is belangrijk echt jezelf te kunnen zijn, die eerst ook echt te ontdekken. En toch is maskeren niet verkeerd, juist heel menselijk, iedereen doet het. Het gaat er volgens mij om dat je ook het lef moet hebben je kwetsbaarheid en kracht áchter je maskers te kunnen laten zijn, vooral aan de mensen die je lief zijn. Plus dat het beter is zelf je masker af te kunnen zetten dan dat je uiteindelijk door anderen ontmaskerd wordt.
